Wachten

Het lijkt wel of er nu een miljoen dingen moeten worden geregeld. En we kunnen nu ook naar de notaris in Sliedrecht, voor nog meer handtekeningen.

Een hele boel te doen, maar helaas kan alles niet tegelijkertijd of in één keer. We bellen en mailen veel, maar we wachten vooral erg veel, gewoon omdat we afhankelijk zijn van de acties van iemand anders.

Dag na dag wordt week na week. Het is gelukkig erg goed weer en soms gaan we naar het strand, even proberen om 'niks' te doen. Het kan erger.

 

Toch begint het dagelijkse wandelingetje na het eten alweer een gewoonte te worden en roesten we heel langzaam aan beetje bij beetje vaster en vaster. We zouden graag een volgende stap willen zetten, maar dat kunnen we zelf jammer genoeg niet in gang zetten, we zijn afhankelijk van anderen.

Dan horen we van Yvan (de oude eigenaar) dat hij van plan is te gaan verhuizen, van het schip naar een huis aan de wal. We vragen of hij er bezwaar tegen heeft dat wij direct hetzelfde doen, zodat we alvast aan boord kunnen gaan zitten. Hij vindt het geen probleem.

Dan gaat het ineens weer heel snel. Na een paar maanden gaan we nu ineens weer bij onze zoon uit huis en dat is voor iedereen een vreemd idee. Het was erg leuk hier en we hebben heel veel beleefd.

 

Op het laatste moment blijkt een goede vriend van ons die een bestelbusje zou regelen niet te kunnen. We zouden alles kunnen uitstellen, maar daar hebben we nu geen zin meer in. We regelen zelf een busje, pakken samen met Sean de spullen in en rijden met zijn tweëen naar Noord-Frankrijk.

 

Het zijn een hoop verhuisdozen om aan boord te sjouwen, ook nog over een ander schip heen, maar uiteindelijk is het busje leeg. Alles staat aan boord, maar vraag niet hoe. We kunnen er nauwelijks zelf meer bij. We zijn e-i-n-d-e-l-i-j-k aan boord van ons eigen schip.