Rust



Veronica boent het schip terwijl we stilliggen bij de sluis van Cuinchy

We varen op het moment wat minder en als we varen doen we rustig aan. Ik moet van tijd tot tijd naar de dokter in Terneuzen en dan is het niet handig om steeds ergens in Frankrijk of Duitsland te zitten. We hebben immers geen auto aan boord en die gaat er ook niet komen al is het soms wel improviseren. 

We stoppen 's avonds wat eerder, we blijven ergens liggen wanneer het ons er bevalt en we proberen extra tijd in te bouwen door de reizen uit te kiezen, rust is nu belangrijk en ook véél leuker.

We hebben die trip naar de dokter in Terneuzen één keer vanuit Frankrijk gemaakt. We moesten laden in Vic-sur-Aisne, we dachten dat het allemaal nét goed in elkaar zou passen maar dat liep natuurlijk anders. Gelukkig waren Janarie en Hennie van de Westropa, die in de buurt moesten laden, zo verschrikkelijk aardig om speciaal voor ons eerder naar Nederland te rijden, anders was het erg ingewikkeld geworden.


Dat laden in Vic-sur-Aisne was een nog heel gedoe.
Je laad daar direct vanuit een vrachtwagen in het ruim. Op zich niet zo'n heel groot probleem, niet mijn favoriete methode, maar het is best te doen.
De uitdaging bij het laden is altijd om het schip zo recht mogelijk te krijgen. Je wilt wanneer je eenmaal geladen bent mooi recht liggen, voor en achter en aan beide zijkanten even diep, eventueel een heel klein beetje voorover afhankelijk van je bestemming, maar vooral niet scheef.

Wanneer je direct uit de vrachtwagen gaat laden is met name dat recht liggen over de Stuurboord en Bakboord kant lastig omdat de vrachtwagen de lading niet goed kan verdelen over de beide zijkanten. Daar zijn wel trucjes voor, je kunt bijvoorbeeld met het schip gaan bewegen naar Stuurboord of Bakboord, zodat je de vallende lading toch verdeeld, maar daar moet dan wel ruimte voor zijn en die was er hier niet. Kort en goed, we kwamen steeds schever te liggen en daar was weinig aan te doen leek het. 

Op een bepaald moment lagen we zó scheef dat een stapel luiken naar de zijkant ging schuiven en gedeeltelijk in het ruim viel en, veel erger, daarbij Veronica vanuit het gangboord in het water duwde. De Aisne stroomde erg hard zodat ze direct door de stroom gegrepen werd en als een projectiel werd meegesleurd door het water. Gelukkig werkte haar drijfjas goed, die heeft een ingebouwd reddingvest en dat blies zich direct op.

Veronica wist een overboord hangend wrijfhout (met touw) te pakken te krijgen en we slaagden erin haar weer aan boord te hijsen. Zij bibberend en érg geschrokken onder de douche.

Ik heb toen samen met de vrachtwagen chauffeur en een hele vriendelijke collega schipper de luiken een voor een uit het ruim getild en weer opgestapeld. Het was maar goed dat we met zijn drieën waren anders weet ik niet zeker of het gelukt zou zijn.

Na al die pret heb ik het laden gestopt, het ging zo niet.
Ik wilde alleen verder gaan wanneer ze een kraan zouden regelen, zodat de lading netjes over het ruim verdeeld kon worden. En wat schetst mijn verbazing, ik dacht dat ze die moesten bestellen maar die hadden ze gewoon klaar staan. Al dat gedoe voor niks. Hier gaan we niet snel weer laden.

Na deze drukke dag moesten we dus nog met de auto naar Middelburg, waar we laat in de nacht / vroeg in de ochtend aankwamen, 's morgens naar de dokter en daarna 's avonds weer terug naar Noord Frankrijk. Dat doen we niet meer.





Comments

  1. Altijd leuk om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien die jullie er bij posten, Dit laatste was wel een hachelijk avontuur voor Veronica, dikke knuffel Veronica van je ex-collega Ann Pyck xxx

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dankje Ann, leuk dat je ons blog leest! Ja het was inderdaad een hele belevenis. Dikke knuffel terug en groetjes aan de IPG-ers xxx

      Delete

Post a Comment